درخت انجیر هندی

این درخت به انجیر معابد شهرت دارد و بومی شرقی آسیاست. در ایران نیز در شهرهای چابهار، نیک شهر در استان سیستان و بلوچستان، کرانه دریای عمان، جزایر و بنادر جنوب کشور از میراث طبیعی سبز و با ارزش به شمار می رود. و به نام های مکرزن، لور، لول و در جزیره خارک، لیل و در جزیره کیش لیر نامیده می شود. این درخت که از یک دانه، جوانه زده و در خاک رشد می کند به تنهایی عظمت و شکوه یک جنگل را دارد و از جاذبه های گردشگری است. 

 این درخت عریض ترین درخت در آسیا و یا حتی دنیا به شمار می رود تنه چوبی خاکستری رنگ آن تا بیش از 20متر رشد می مند و ساقه های آن مملو از برگ های بیضی شکل براق سبز به طول 20 تا 25 سانتی متر است. میوه این گیاه مثل انجیر خوراکی نیست ولی منحصر به فرد و به رنگ ارغوانی و به اندازه یک فندق می باشد و خوراک مغذی برای جانداران بومی این مناطق به شمار می رود و میمون ها و سار و سایرین از آن تغذیه می کنند.نکته متمایز کننده این درخت از سایر هم خانواده های خود و درختان دیگر این است که وقتی شاخه های آن بلند شدند به پایین سازیر می شود ودر خاک دوباره ریشه می دوانند.این درخت مقدس که ریشه در فرهنگ و آداب و رسوم مردمان سرزمین خود دارد از قدمت طولانی برخوردار است و میراث طبیعی گرانبهایی است که باید بقای آن را برای نسل های آتی تضمین نمود و آن را حفظ کرد